Sandman: Noce nieskończone
Siedem opowieści poświęconych członkom rodziny Nieskończonych daje okazję na ponowne zanurzenie się w komiksowym świecie Sandmana. Neilowi Gaimanowi chyba trudno opuścić postać, której poświęcił kilka lat życia, o czym świadczy wydany niedawno tom Sandman: Uwertura, czy wznowiony właśnie, a chronologicznie wcześniejszy, Noce nieskończone.
Genezę Nocy nieskończonych wyjaśnia Gaiman we wstępie do albumu: kiedy był gotów na kontynuacje przygód Morfeusza, scenarzysta zabrał się do pracy. Obok niego nowe opowieści o Władcy Snów i jego rodzinne współtworzyło siedmiu znakomitych rysowników.
Pierwszy rozdział recenzowanego albumu Śmierć i Wenecja poświęcony jest bohaterce, do losów której często powracał sam Gaiman, czego dowodem wydany u nas w 2016 roku tom Śmierć, w którym przedrukowano także opowieść z Nocy nieskończonych. Historia ta zawiera wszystko, za co można polubić unikalny sposób opowiadania Neila Gaimana, w którym zwyczajność miesza się z delikatnie wprowadzanym elementem niesamowitym, swoistą eterycznością i melancholia. Realistyczne rysunki P. Craiga dopełniają całości.
Kolejna opowieść poświęcona jest Pożądaniu, nic zatem dziwnego, że do jej narysowania zaproszony został Milo Manara. Jego pełne erotyzmu rysunki subtelnie oddają rozważania Gaimana dotyczące natury i siły ludzkiego pożądania. Uczuciom i problemom z nimi związanym poświęcona jest trzecia z zebranych w tomie opowieści Serce gwiazdy. Opowiada ona o sercowych problemach Snu, miłosnych niepowodzeniach oraz mówi wiele o charakterze samego Władcy Snów. Dodatkowym atutem tej opowieści są urzekające rysunki Miguelanxo Prado, od których trudno oderwać oczy.
Piętnaście portretów Rozpaczy, z rysunkami Barrona Storeya wedle projektu Dave’a McKeana, to opowieść zabierająca czytelników w podróż po różnych obliczach ludzkiej rozpaczy. Każde z nich to oddzielna historia zilustrowana pełnymi graficznego szaleństwa ilustracjami. Część z tych opowieści, to poetycka twórczość Neila Gaimana, która nie należy do jego najmocniejszych stron.
Opowieść o Malignie zatytułowana Do wewnątrz należy do tych trudniejszych w odbiorze. Z jednej strony scenariusz Gaimana znakomicie oddaje poczucie szaleństwa, jednak z drugiej strony trudno odgadnąć, nie wiem nawet czy warto próbować, o czym mówią poszczególne postaci. Fabularną słabość tej opowieści wynagradza kunszt Billa Sienkiewicza, którego rysunki i malunki płynnie łączą się innymi technikami obrazowania, a pozornie chaotyczny ich układ koresponduje z całością opowieści.
Bardziej konwencjonalną od strony graficznej jest historia Na półwyspie, do której rysunki stworzył Glen Fabry, asysta znany choćby ze znakomitych okładek do serii Kaznodzieja Gartha Ennisai Steve’a Dillona. Poświęcona Zniszczeniu opowieść przenosi na półwysep, na którym prowadzone są badania nad archeologią przyszłości. Jednak nauka musi ulec prawom rynku i potrzebom rządu, co nie może skończyć się dobrze.
Tom zamyka krótki rozdział poświęcony najbardziej enigmatycznej postaci z grona Nieskończonych. Narysowana przez Franka Quitely’ego opowieść Los nie dostarcza co prawda wielu nowych informacji o tytułowym bohaterze, jednak pozwala nacieszyć oczy znakomitymi ilustracjami szkockiego rysownika.
Noce nieskończone to znakomite uzupełnienie opowieści o Władcy Snów, kolejne spotkanie z wydawałoby się dobrze znanymi bohaterami, o których wciąż można dowiedzieć się czegoś nowego. Gaiman snuje siedem opowieści, z których nawet te fabularnie słabsze, mają wiele typowego dla jego historii uroku. Noce nieskończone to także, a może nawet przede wszystkim, komiks, w którym treść poszczególnych opowieści, znakomicie koresponduje w warstwą graficzną, co tylko potęguję siłę rażenia całości.
Sandman: Noce nieskończone (The Sandman: Endless Nights), scen. Neil Gaiman, rys. tłum. Paulina Braiter, Egmont Polska, Warszawa 2017.
