Sherlock i upiorna panna młoda

Mark Gatiss i Steven Moffat przenieśli przygody Sherlocka Holmesa i jego przyjaciela Johna Watsona do dwudziestego pierwszego wieku. Karkołomne, wydawać by się mogło, wyzwanie zakończyło się spektakularnym sukcesem. Trzy sezony serialu oferowały najwyższej próby rozrywkę, umiejętnie uwspółcześniając historie opowiedziane przez Arthura Conana Doyle’a. Twórcy serii grali z klasyką, zabawiając współczesnego odbiorcę.

Na nowe przygody detektywa z Baker Steet 221B będziemy musieli poczekać do 2017 roku. Nakręcenie kolejnych odcinków komplikują napięte grafiki aktorów wcielających się w głównych bohaterów historii. Przeczekanie trudnych czasów może umilić odcinek specjalny Sherlock i upiorna panna młoda, który BBC wyemitowała pierwszego stycznia (pokazywano go także w kinach). Tym razem wracamy do źródeł.

Sherlock Holmes i John Watson muszą stawić czoła kryminalnej zagadce, która budzi sensację i przerażenie wiktoriańskiego Londynu. Ofiarą tytułowej upiornej panny młodej padają mężczyźni, których sumienie obarczają grzeszki przeszłości. Śledztwo zaprowadzi bohaterów, a zwłaszcza widzów, w rejony, których by się nie spodziewali…

Streszczanie fabuły Sherlocka i upiornej panny młodej nie ma większego sensu. Twórcy zabierają widzów na karkołomną przejażdżkę pełną odniesień do wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z postacią londyńskiego detektywa. Odcinek specjalny spełnia z jednej strony rolę pomostu pomiędzy trzecim a czwartym sezonem serii, z drugiej strony jest także okazją do spojrzenia na dotychczasowe odcinki z pewnym dystansem i specyficznym humorem. Twórcy wielokrotnie puszczają oko do fanów serii parafrazując liczne sceny z poprzednich dziewięciu odcinków. Podobnie czynią z opowiadaniami Conan Doyle’a, a nawet z ilustracjami do nich. Wydają się też pytać o to, kim jest sam detektyw: postacią realną w świecie przedstawionym, czy raczej literacką kreacją doktora Watsona.

Sherlock i upiorna panna młoda to także gatunkowa mieszanka zbudowana wokół klasycznej opowieści kryminalnej, która zresztą momentami wydaje się jedynie pretekstem. Dużo w odcinku specjalnym elementów horroru. Scena, w której panna młoda ściga w ogrodowym labiryncie swoją przyszłą ofiarę, naprawdę przyprawia o dreszcze. Nie brak też w odcinku elementów komediowych. Można nawet odnieść wrażenie, że jest ich… trochę zbyt wiele.

Tym, co bezwzględnie urzeka, jest warstwa wizualna opowieści. W niej też pełno jest subtelnych nawiązań do klasyki brytyjskiego kina. Kiedy bohaterowie udają się z pomocą żonie doktora Watsona do opuszczonego kościoła, sceny te wydają się hołdem dla filmów wytwórni Hammer. Przyjrzyjcie się temu majaczącemu złowieszczo w oddali budynkowi kościoła…

Sherlock i upiorna panna młoda to odcinek pod wieloma względami specjalny, momentami naciągany i zdrowo przesadzony, ale niepozbawiony swoistego uroku. Bawić się przy nim mogą wszyscy, ale szczególną frajdę będą mieli tropiciele intertekstualnych nawiązań. Konieczna po temu może być dogłębna znajomość wcześniejszych sezonów, opowiadań Arthura Conan Doyle’a oraz ogólnie kultury brytyjskiej, tej wiktoriańskiej, ale i współczesnej. Miejsca w układance Gatissa i Moffata doczekała się nawet fascynująca mnie od lat powieść graficzna V jak Vendetta (a może jej filmowa adaptacja). Wszak idee są kuloodporne.

Sherlock i upiorna panna młoda (The Abominable Bride), odcinek specjalny, 2016, scen. Mark Gatiss, Steven Moffat, reż. Douglas Mackinnon, grają: Benedict Cumberbatch, Martin Freeman, Mark Gatiss.