Opowieści makabryczne

W książce Danse Macabre Stephen King napisał: „W dzieciństwie do moich ulubionych lektur należały komiksy grozy Williama M. Gainsa – The Haunt of Fear [Kraina strachu], Tales from the Crypt [Opowieści z krypty], The Vault of Horror [Lochy grozy] – oraz wszystkich imitatorów Gainesa (…) Owe komiksowe horrory z lat pięćdziesiątych nadal stanowią dla mnie idealny przykład literatury budzącej strach, czyli uczucie leżące u podstaw grozy, nieco mnie subtelne, ponieważ jego źródłem nie jest wyłącznie umysł”. Zamieszczone w Opowieściach makabrycznych historie stanowią hołd dla komiksowych horrorów z tamtych lat, których popularność stała się przyczyną moralnej paniki w ówczesnych Stanach Zjednoczonych. Ona z kolei doprowadziła do autocenzury ze strony wydawnictw publikujących opowieści obrazkowe.

Zanim jednak powstał komiks Opowieści makabryczne, Stephen King napisał scenariusz a George A. Romero wyreżyserował w 1982 roku film Creepshow. Składało się na niego pięć filmowych nowel, z których dwie stanowiły adaptację opowiadań amerykańskiego pisarza. Creepshow wykorzystywał sposób opowieści charakterystyczny dla komiksów wydawnictwa EC. W jednej z nowel główną rolę zagrał sam Stephen King. Film doczekał się dwóch sequeli: Creephow 2 (1987) i Creepshow 3 (2006/2007). Z tym ostatnim obrazem King i Romero nie mieli nic wspólnego.

Opowieści makabryczne to pięć różnorodnych opowieści grozy, jakby żywcem wyciągniętych z komiksowych archiwów. Czytając te historie można poczuć się jak nastolatek z lat pięćdziesiątych, który odkrywa kolejne przerażające opowieści z publikowanych wtedy komiksowych horrorów. Zamieszczone w komiksie opowieści łączy osoba narratora, przypominającego Strażnika Krypty z Opowieści z krypty, który w makabrycznie zabawny sposób wprowadza czytelników w świat przedstawiony, od czasu do czasu komentując rozgrywające się wydarzenia.

Historie zamieszczone w Opowieściach makabrycznych odwołują się do różnorodnych strachów. Na życie bohaterów czyhają: zombie (Dzień ojca), groźne stworzenia niewiadomego pochodzenia (Skrzynia), zazdrośni mężowie (Jak pozostać na fali), kosmiczna flora (Samotna śmierć Jordy’ego Verilla) czy karaluchy (Lubią się podkradać). Opowieści czasem zaskakują, czasem przerażają, czasem wzbudzają obrzydzenie, a na dodatek potrafią rozbawić.

Siłą Opowieści makabrycznych są znakomite ilustracje Berniego Wrightsona. Jego rysunki znakomicie oddają klimat poszczególnych opowieści, a swoim stylem przypominają prace rysowników tworzących dla wydawnictwa EC. Z kolei okładka autorstwa Jacka Kamena znakomicie wprowadza w przyjętą w komiksie konwencję.

Nie wiem czy Opowieści makabryczne to lektura dla każdego. Jeśli spodziewacie się po tym komiksie charakterystycznego dla powieści Stephen Kinga sposobu budowania opowieści i rozbudowanych portretów psychologicznych, może to nie być lektura dla was. Jeśli natomiast lubicie komiksy z prowadzonego przez Williama M. Gainsa onegdaj wydawnictwa, to będziecie w siódmym niebie.

Opowieści makabryczne (Stephen King’s Creepshow), scen. Stephen King, rys. Bernie Wrightson oraz Michele Wrightson, przeł. Paulina Braiter, Prószyński i S-ka, Warszawa 2008.